ㅤฉันกลับมาใช้ชีวิตกลางคืนอีกเหมือนเคย มีเรื่องให้เล่าเยอะแยะตั้งแต่งานบ้านไร่ของบาร์ตันแต่เหมือนฉันจะลืมไปว่ามีไดอารี่ให้เขียนบันทึก อาจเป็นพรุ่งนี้ มะรืนนี้ ที่แน่ๆ คงไม่ใช่ในคืนวันนี้ ㅤ ㅤตั้งชื่อหัวข้ออย่างโดดเด่นแต่สุดท้ายก็ไม่ได้จะพูดอะไรเป็นหลัก ช่วงนี้ใช้เวลากับครอบครัวบ่อย ทำเอาอยากเข้าใกล้คนไปทั่ว.. ครอบครัวฉันจะเหลือใครไปได้มีแต่พวกชายโฉดทั้งนั้น แต่ถ้าพูดตามตรง ฉันมองพวกเพื่อนๆ เป็นเจ้าตัวเล็ก พวกตัวเล็กนิดเดียว.. สูงสองเมตรฉันก็มองตัวเล็กได้แล้วกัน.. ㅤ ㅤไม่รู้ว่าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่และไม่รู้ว่าเป็นมานานแค่ไหน ความจริงไม่ควรมีใครรู้ด้วยซ้ำว่าฉันมองพวกเขายังไง แต่ฉันมักรู้สึกใกล้ชิดอยู่เสมอ ㅤ ㅤอย่างว่านะ.. ที่ฉันพูดบ่อยๆ ‘โบรแมนซ์’ ฉันรู้สึกอย่างนั้น พอเป็นคนที่สนิทด้วยก็แทบจะจับจะทำอะไรตามใจ ทั้งอุ้มทั้งขี่คอขี่หลัง มาเถอะ พร้อมกระโจนใส่และพร้อมรับคนที่กระโจนเข้ามาหาด้วย ㅤสำหรับคนที่ชอบโดนล้อว่าเป็น โลนวูล์ฟ หรือ โลนเนอร์ แบบฉัน การมีพวกนายอยู่ด้วยมีความหมายกับฉันมาก ทำให้ฉันมีความสุขและสนุกตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน ㅤถ้าพูดว่าพิเศษแค่ไหน ฉันก็จะบอกว่าพิเศษมากๆ.. ใครมาอ่านเจอก็เก็บเงียบไว้ อมมะนาว.. ㅤ ㅤฉันหมายถึงพวกเด็กๆ ด้วย พวกเขาทำให้ฉันได้ใช้เวลาทำกิจกรรมหลากหลาย การใช้เวลากับพวกเขาก็เหมือนได้เห็นภาพตัวเองตอนเป็นญาติผู้ใหญ่ใครสักคน ㅤเอ็มม่ากับเครกมาเห็นคงอิจฉาน่าดู.. ㅤ ㅤชีวิตที่ไม่ได้มีแค่มอเตอร์ไซค์เป็นอะไรที่ดีมากสำหรับฉัน ฉันเคยมีแค่มอเตอร์ไซค์ที่อยู่เป็นเพื่อน เพราะงั้นถ้าหากวันหนึ่งพวกนายไม่อยู่ฉันก็คงได้เป็นโลนเนอร์อย่างเต็มตัว ความหมายจริงๆ ของฉันคืออย่างนั้น ㅤฉันมักเฝ้ารอผู้คนที่จากไป จนตอนนี้ฉันก็ยังคงรออยู่แม้พวกเขาจะไม่กลับมาแล้ว ㅤ…